اکنون بیش از دو قرن از آغاز مبارزه زنان در عرصه جهانی می گذرد. مبارزه ای از جنس برابری و برای برابری. علیرغم موفقیت های بیشمار جنبش زنان در طی این مدت، این مبارزه ادامه دارد برای خلق جهانی که در آن زن و مرد برابر باشند و هر دو انسان.
با این همه، جهان هنوز چهره مردانه دارد. تبعیض و نابرابری جنسی در جوامع بشری به چشم می خورد. زنان باز هم قربانی خشونت ورزی می شوند. موانع قانونی سد راه پیشرفت زنان می شود. سنت های مردسالارانه به قوت خود باقی است. زنان در زندگی خود از شانس برابر با مردان برخوردار نیستند. برده داری جنسی ارمغان تمدن جدید به زنان است. بیشترین قربانیان ایدز را زنان تشکیل می دهند. سهم زنان از جنگ و ناامنی بیش از بقیه است و در یک عبارت، فقر چهره زنانه به خود گرفته است.
با توجه به این گفتار، زنان بزرگ ترین گروه اقلیتی محسوب می شوند که همچنان در راه کسب حقوق برابر، رفع تبعیض و هویت انسانی مبارزه می کنند. البته تبعیض و نابرابری بر علیه این "اقلیت" کثیر مورد توجه تمام نیروهای دموکراتیک با هر نوع گفتمان یا ایدئولوژی سیاسی قرار دارد چرا که جهان دموکراتیک، برابر و آزاد، بدون حل مسئله زنان غیرقابل تصور خواهد بود.
در ایران نیز، اولین تکاپوهای زنان برای کسب حقوق برابر، همزمان با اولین تلاش های دموکراسی خواهانه در دوران مشروطه صورت گرفته، اما این مبارزات علیرغم فراز و نشیب زیاد تاکنون به نتیجه دلخواه نرسیده است. از یک سو نابرابری و تبعیض جنسی در قانون اساسی کشور نهادینه شده است و از سوی دیگر سنت های مردسالارانه متکی به مذهب و عرف در جامعه ایران، زنان را قربانی می کند. قتل های ناموسی، خودسوزی زنان، ازدواج اجباری در سنین کم، خشونت علیه زنان، سنت ختنه، سقط جنین غیرقانونی و جلوگیری از حق تحصیل و اشتغال زنان، از جمله واقعیت هایی است که زنان با آن روبرو هستند.
جنبش آذربایجان پیشگام طرح مسایل زنان در جهان اسلام بوده است. سلسله مقالات محمدتقی خان رفعت با عنوان "فمینا" در روزنامه تجدد درباره حقوق زنان، تلاش های میرزا معجز شبستری در راه حق تحصیل زنان، اشعار میرزا علی اکبر صابر در روزنامه "ملانصرالدین" و مقالات حسن بی زردابی در روزنامه "اکینچی" و به طور کلی تلاشهای راهگشای جامعه مدنی آذربایجان گواه این مدعاست. کسب حق رای زنان نیز در جهان اسلام برای نخستین بار با نام آذربایجان عجین شده است. جمهوری آذربایجان (شمالی) در سال 1918 جزء اولین کشورهایی در جهان بود که حق رای زنان را به رسمیت شناخت. همچنین حکومت ملی آذربایجان (جنوبی) در دوران یکساله زمامداری خود در سال 1945 حق رای زنان را به مرحله اجرا درآورد.
زنان آذربایجان نیز با توجه به این روح دموکراتیک همواره در جبهه مقدم مبارزات آزادیخواهانه حاضر بوده اند. اینان از یک سو اسیر مناسبات جامعه مردسالار-مبتنی بر عرف و مذهب- هستند که هویت جنسی شان را انکار می کند و از دیگر سو دربند یک نظام شوونیست هستند که سعی در نابودی هویت ملی شان دارد. جنبش سراسری زنان، به علت روح مرکزگرایانه، آمادگی پذیرش مسئله ستم ملی را در قالب گفتمان خود ندارد. اگر مبارزه واقعی زنان را در طی این سالیان برای کسب هویت انسانی بدانیم، پس هرگونه تلاش در راستای حل مسئله زنان آذربایجان بدون توجه به ستم ملی یک تلاش تقلیل گرایانه خواهد بود. تلاشی که می بایست رهبر زن آذربایجانی در بدایت هزاره سوم و در گرماگرم نزاع برای بازشناسی هویت جمعی خویش می بود. هویت جنسی زن آذربایجانی در عمق حقیقت هستی خویش پیوستی ناگسستنی با وجوه دیگر خود به ویژه هویت ملی دارد.
حرکت ملی آذربایجان به عنوان یک حرکت دموکراتیک و برابری طلب نمی تواند نسبت به این تبعیض ساکت باشد. مبارزین ملی با تکیه بر تجربه درخشان خویش در تاریخ معاصر درخصوص مسئله زنان و الگوبرداری از مبارزات جهانی از جمله فمنیسم سیاه آمریکا، مبارزات زنان ایرلند، زنان الجزایر و... همواره خویش را همراه و دوشادوش مبارزان راه آزادی و برابری زنان می داند.
جنبش نوبیداری ملی آذربایجان جنوبی (یئنی گاموح) ضمن تبریک به مناسبت روز جهانی زن، آن را یادآور مبارزات بی امان، گسترده و الهام بخش زنان جهان در راه برابری می داند. به باور ما، مبارزه زن آذربایجانی نوعا متفاوت از مبارزات جاری زنان در ایران است. ستم جنسی و ستم ملی برای زنان آذربایجان یک مسئله عینی و درهم تنیده است. این زنان هم مناسبات جامعه مردسالار و هم مناسبات ملی و نژادی حاکم در ایران، را به مبارزه طلبیده اند. مبارزه ای که نوید بخش آینده ای آزاد، برابر و انسانی برای ملت آذربایجان است. مبارزه ای که از تلفیق هنرمندانه هویت ملی و هویت جنسی زنان آذربایجان آغاز می شود.
كميته مركزي حزب نوبيداري ملي آزربايجان جنوبي
تبريز –اسفند 1390
منبع پست : تبریز سسی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر